به گزارش خبرنگار ایسنا، در این طرح تحقیقاتی پژوهشگران کشور داربست نانو فیبری به روش اکستروژن بر پایه کیتوزان به همراه سایر بیوپلیمرهایی مانند کلاژن، هالوژنیک اسید کندویتین سولفات حاوی سلول‌های کراتینوسیت و فیبروبلاستی را طراحی کردند.
در این مطالعات تمامی پلیمرها با حفظ ویژگی‌های ساختاری و بیولوژیکی بدون به کارگیری حلال‌های سمی و روش تهاجمی دیگر به روشی ساده و کم‌هزینه به شکل داربستی با ساختار نانو فیبری متخلخل و بسیار شفاف و همگون و مشابه ساختار پوست تولید شده است. سپس داربست تهیه شده حاوی سلول‌های پوستی در مدل حیوانی ترمیم زخم دیابتی مورد بررسی قرار گرفت.
در بیماران دیابتی پس از مدتی جدار رگ‌های خونی آسیب می‌بیند. تنگی و انسداد رگ‌ها موجب کاهش خون رسانی به اندام‌ها به خصوص اندام‌های تحتانی می‌شود و موجب از بین رفتن سلول‌های این ناحیه خواهد شد.
علاوه بر آن نوروپاتی که به دنبال بیماری دیابت ایجاد می‌شود، کاهش حس درد حتی پس از آسیب‌های جدی در سطح پوست را به دنبال دارد و در نهایت منجر به بروز زخم‌های مزمن خواهد شد.
علی رغم وجود دسته وسیعی از پانسمان‌ها، گزینش پانسمان مناسب یکی از چالش‌های اساسی برای پزشک بالینی در ترمیم زخم است. بسیاری از پانسمان‌هایی که با هدف ترمیم زخم تاکنون طراحی شده‌اند، به دلیل مشکلات زیاد و جدی یا از بازار دارویی حذف شده‌اند و یا به دلیل هزینه بالا و سایر شرایط درمانی با اقبال عمومی مواجه نشده‌اند.
یک داربست ایده آل علاوه بر آنکه باید قادر به تقلید شرایط زیستی و عملکرد ماتریکس خارج سلولی چه از لحاظ ترکیب شیمیایی و چه از نظر ساختار فیزیکی باشد، باید زیست سازگار و زیست تخریب پذیر بوده؛ همچنین روش ساخت و طراحی مناسب فرآیند، مصرف و استفاده آسان و راحت برای بیمار و در نهایت هزینه اندکی داشته باشد.
کلاژن فراوان‌ترین پروتئین در بدن انسان و یک جزء کلیدی ماتریکس خارج سلولی است که نقش اساسی در روند ترمیم زخم ایفا می‌کند. کلاژن نوع اول یکی از مناسب‌ترین گزینه‌ها در حیطه پیوند پزشکی است؛ زیرا تعداد بسیار اندکی از افراد نسبت به آن واکنش ایمونولوژیکی نشان می‌دهند.
