محمد‌جواد ساکت از دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف و پژوهشگر صنایع انرژی می‌نویسد: «بازارهای مختلف از جمله بازار نفت، پتروشیمی و صنایع تکمیلی آن، همواره با عدم‌قطعیت و ریسک‌های مختلفی روبه‌رو است. از جمله این موارد می‌توان به نوسانات قیمت نفت خام به‌عنوان خوراک، بروز و ظهور فناوری‌های جدید در حوزه ترکیب‌بندی واحدها، کاتالیست و کنترل آلودگی، تغییرات عرضه و تقاضا و تامین سرمایه اشاره کرد. شرکت‌های مختلف نفتی در حوزه بالادست و پایین‌دست زنجیره ارزش نفت برای مقابله با این عدم قطعیت‌ها رو به همکاری و تشکیل شرکت‌های بزرگ آورده‌اند. همچنین در موارد بسیاری شرکت‌های بزرگ‌تر، سهام شرکت‌های بالادستی یا پایین‌دستی خود را خریداری کرده تا امنیت خود در مورد تامین مواد اولیه و بازار همیشگی برای محصولات را تضمین کنند.
وی در بخش دیگری از این پژوهش تاکید می‌کند: «در کشور ایران با توجه به اینکه شرکت‌های پتروشیمی و صنایع تکمیلی به‌صورت خصوصی اداره شده و پالایشگاه‌ها مالکیتی خصوصی ـ دولتی دارند، استراتژی‌های مبتنی بر ادغام و تملک هرگز محقق نشده است که این موضوع موجب ریسک زیاد و حاشیه سود پایین برای پایین‌دست صنعت نفت ایران شده است. همچنین مشکل دیگری که اداره خصوصی ـ دولتی پایین‌دست صنعت نفت ایران دارد، توسعه نامتوازن صنایع پایین‌دستی در مقایسه با نیازهای کشور است به‌طوری که کشور ایران در فرآورده‌های پالایشی مورد‌نیاز خود مثل بنزین واردکننده بوده و در فرآورده‌های کم‌استفاده مانند نفت کوره مازاد تولید دارد. همچنین در صنایع پتروشیمی میزان قابل توجهی اتانول، مازاد بر تقاضا تولید می‌شود در حالی که صنایع تکمیلی نیاز خود به موادی نظیر ترکیبات حلقوی و پروپیلن را از خارج کشور تامین می‌کنند.
