فرآیند روشن و خاموش کردن پاسخ‌های زیستی تحت عنوان تبادل سیگنال شناخته می‌شود و با پروتئین‌های سیگنال دهنده خاصی کنترل می‌شوند که به پروتئین‌های گیرنده در غشای سلولی متصل است. تنظیم فرآیندهای زیستی توسط قطع تبادل سیگنال می‌تواند با استفاده از پادتن‌ها انجام گردد. پادتن‌ها به طور گسترده در تحقیقات بنیادی، فرآیندهای صنعتی و دارویی برای جداسازی پروتئین ها یا برای اهداف تحلیلی یا تشخیصی استفاده می شوند، اما می توانند هزینه بر و توسعه، تولید و ذخیره آن‌ها مشکل باشد.
در مقابل، نانوذرات پلیمری بسیار ارزان و در حجم بزرگ به آسانی تولید می‌شوند و می‌توانند به عنوان واکنشگرهای دارای میل ترکیبی با پروتئین در عین داشتن بسیاری از عملکردهای پادتن‌ها، سنتز شوند. محققان موفق به شناسایی نانوذارت پلیمری شده‌اند که قادر به مهار پروتئین های سیگنال دهنده VEGF هستند. این پروتئین‌ها، رگزایی (رشد رگ‌های خونی از بافت‌های احاطه کننده) را سبب می‌شوند. نانوذرات پلیمری در واکنش پلیمریزاسیون یک مرحله‌ای در آب تولید می‌شوند و می‌تواند بسیاری از عملکردهای پادتن همتای خود را با مهار اتصال پروتئین فرستنده سیگنال VEGF به گیرنده VEFGR ایجاد کند. نانوذرات غیر زیستی حاوی کوپلیمرهای آلی هیدروژلی شبکه‌ای N-ایزو پروپیل آکریل آمید (NIPAm) با کربوهیدارت‌های سولفاته و منومرهای آبگریز میباشد. این نانوذرات پلیمری باید عاری از هر گونه سیمت و عوارض جانبی بوده و اثربخشی قابل مقایسه با پادتن‌ها را در کاربردهای درمانی ویژه نشان دهند.
