در این روش سلول‌های بنیادی عصبی با ژل مبتنی بر پلیمر پرورش داده می‌شوند بنابراین دیگر نیازی به سطح دوبعدی نیست و سلول‌های جوان در ستون‌های سه‌بعدی رشد می‌کنند.
این ژل به سلول‌های بنیادی کمک می‌کند تا در محیط زیست خودشان بازسازی شوند و با سلول‌های دیگر در ارتباط بمانند؛ این امر موجب می‌شود که سلول در حالت آماده برای برنامه‌ریزی قرار بگیرد. در حالی که در روش‌های دوبعدی قبلی محیط کشت چهار متر بوده است اما نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که در روش جدید محیط کشت تنها ۴۰ سانتی‌متر فضا می‌خواهد. روش جدید به انرژی و مواد معدنی کم‌تری نیاز دارد و ستون‌های سه‌بعدی کم‌تر از یک سانتی‌متر طول دارند. یک پزشک به‌راحتی می‌تواند مقدار زیادی سلول بنیادی پرورش دهد بدون این که فضای زیادی را به این فرآیند اختصاص دهد. این تکنیک روی سلول‌های بنیادی دیگر جواب نمی‌دهد چراکه حالت برنامه‌ریزی از طریق سفتی ژل به سلول‌ها منتقل می‌شود. حالا که می‌توان سلول‌های بنیادی را در مقادیر زیاد پرروش داد، دانشمندان می‌توانند درمانی برای بیماری‌های مغزی مانند پارکینسون و جراحات وارده به ستون فقرات توسعه دهند.
