پلیمرهای حافظه‌دار به دسته از مواد هوشمند اطلاق می‌شود که قادرند پس از تغییر شکل، به کمک یک عامل بیرونی مانند دما یا الکتریسیته، مجدداً شکل اولیه خود را به دست آورند. این‌گونه مواد با توجه به خواص منحصر به¬فردشان، توجه بسیاری از محققان را در حوزه‌های مختلف علم از جمله زیست‌پزشکی و رباتیک به خود جلب کرده‌اند. فناوری نانو نیز به پیشرفت هرچه بیشتر کاربرد این مواد کمک شایانی کرده است.
دکتر محمد سبزی ضمن مقایسه تمایز پلیمرهای حافظه‌دار سنتز شده در این طرح با پلیمرهای حافظه‌دار متداول، در رابطه با اهداف دنبال شده در این طرح گفت: «پلیمرهای حافظه‌دار متداول عمدتاً دارای حافظه دوگانه هستند. بدین معنی که قادرند فقط دو حالت را به خاطر بسپارند که یک حالت دائمی و یک حالت موقتی است. در این پژوهش، یک نانوکامپوزیت دارای سه حالت حافظه سنتز شده است که یک حالت مربوط به شکل دائم و دو حالت دیگر مربوط به شکل موقت است. در این پژوهش با اضافه کردن نانوصفحات گرافن به یک زمینه پلیمری به این مهم دست پیدا کرده‌ایم. کاربرد نهایی این نانوکامپوزیت در ساخت حسگرها، رباتیک و ماهیچه‌های مصنوعی است.»
